
Μήπως έχω κατάθλιψη, μήπως παθαίνω κρίσεις πανικού; Υπάρχει περίπτωση ο γιός μου να είναι στο φάσμα αυτισμού; Μήπως έχει διάσπαση προσοχής και υπερκινητικότητα; Μήπως παθαίνω burn-out? Μάλλον υπήρξα θύμα βιασμού στην παιδική μου ηλικία….
Οι φοβίες για την ψυχική σας υγεία έχουν κάτι κοινό με τους αστέρες του θεάματος, καθώς και οι δύο εμφανίζονται και διασπείρονται μέσα από τα ΜΜΕ.
Κάποιες θα λάμψουν για λίγο (ψυχική ανορεξία), κάποιες άλλες αναδύονται σταδιακά και παραμένουν στη σκηνή για μεγαλύτερο διάστημα(φάσμα αυτισμού) και κάποιες άλλες δημιουργούν αρχικά θόρυβο υπό το φως της δημοσιότητας, κατόπιν χάνονται για ένα διάστημα, κάνοντας απλώς μια επάνοδο κατά περιόδους, πριν χαθούν αργά και οριστικά (γυναικεία γενοκτονία, bullying).
Άραγε αναρωτηθήκατε για το process ενός πρωταγωνιστή του θεάματος; Για την παιδεία του, την ηθική του στάση και την αισθητική του καλλιέργεια; Μήπως αρκεστήκατε σε μια επιδερμική κοινωνική κριτική, τύπου: «έλα μωρέ το αγοράκι του σκηνοθέτη είναι αυτός ο ανερχόμενος», «ε για να είναι δίπλα στον χ διάσημο, σημαίνει πως είναι καλός!»; Σπεύσατε να τον χειροκροτήσετε ή αποδοκιμάσετε… χωρίς κριτική σκέψη;
Με την ίδια λογική, αναρωτηθήκατε για το process αυτών των ψυχικών «νοσημάτων»; Γιατί άραγε παρελαύνουν απρόκλητα στις οθόνες σας; Αναγνωρίζετε την κρυφή τους δύναμη, καθώς αιφνιδιαστικά εισβάλλουν στο λόγο σας; Συνειδητοποιείτε την ταχύτητα με την οποία κατακλύζουν τη σκέψη και το συναίσθημα σας; Αντιλαμβάνεστε ότι καθοδηγούν ερήμην σας τις επιλογές σας, είτε ως απόλυτη άρνηση και απαξίωση είτε ως άνευ όρων αποδοχή και υποταγή; Αναρωτηθήκατε, με άλλα λόγια, για την προέλευση, τη σκοπιμότητα και το αποτέλεσμα αυτών;
Αν εσείς δηλώνετε εμπράκτως αδύναμοι να ελέγξετε το θυμικό σας και τη βούληση σας, για ποια ελευθερία μιλάτε; Για ποιο μέλλον συζητάτε; Τι νόημα και τι σκοπό δίνετε στην όποια ψυχό-ανάλυση σας;
….Σε ποια αγάπη «αναφέρεστε»; Μήπως σε εκείνη που εύστοχα, χρόνια πριν καταγράφει ο Μ. Αναγνωστάκης, ως ο φόβος που μάς ενώνει με τους άλλους?
Είμαστε συνυπεύθυνοι για την ιατρικοποίηση και παθολογικοποίηση της κοινωνίας μας. Είμαστε υπεύθυνοι για το ωχρό πρόσωπο της κοινωνίας που καθρεφτίζεται στα περισφιγμένα παιδικά χαμόγελα. Η αντίσταση, ξέρετε, είναι προσωπική υπόθεση και εμπεριέχει την κριτική σκέψη! Η σκέψη χωρίς την κριτική επεξεργασία είναι επικίνδυνη. Η κριτική, πάλι, χωρίς τη σκέψη είναι κουτσομπολιό!
Με σεβασμό
Μαρία Β. Βακάλη