..Αδιάλειπτες  έγνοιες, φόβοι, άγχη για το παιδί σας, και επιπρόσθετα μια  ασίγαστη αμφισβήτηση τού εαυτού σας ως προς την επάρκεια σας, ως προς την ορθότητα των επιλογών, συμπεριφορών, λόγων σας : Γονέας τού 21αιώνα.. και δη  ανήσυχος γονέας, εκείνος που δεν τα γνωρίζει όλα, που αναρωτιέται για τον εαυτό του και αναζητά την εξέλιξη του μαζί με την αντίστοιχη τού παιδιού του.  

Στέκομαι σε τρία σημεία της επικοινωνίας σας με το παιδί, καίρια και ουσιαστικά, τα οποία θεωρώ πως  σάς διαφεύγουν και επισημαίνω τρία τακτικά λάθη σας.   

1.Ο μη σεβασμός στο ρυθμό του

Πόσες φορές έκλαψε το μωράκι σας στη δική σας πίεση για φαγητό; Πόσες φορές διαμαρτυρήθηκε  το νήπιο στην προτροπή σας να ντυθεί πιο γρήγορα;  Επαναστάτησε σιωπηρά ή έντονα ο 10χρόνος μαθητής στην πίεση σας να μάθει γρήγορα την ιστορία, να  φάει  και να κοιμηθεί νωρίς;  Πόσες φορές αδιαφόρησε επιτηδευμένα ο έφηβος γιός σας στην υπόδειξη σας να ακολουθήσει τους κανόνες υγιεινής ή στην εντολή σας να διακόψει απότομα το ιντερνετικό παιχνίδι με τους φίλους του;  Εκνευρίστηκε ο φοιτητής  στο  φαινομενικά αθώο ερώτημα που αφορά στον εναπομείναντα αριθμό των μαθημάτων του; Απομακρύνθηκε από  την τηλεφωνική επικοινωνία μαζί σας η 32χρονη κόρη σας, μετά την συζήτηση για το  βιολογικό ρολόι τής γυναίκας;   

Αναρωτιέμαι πώς ακριβώς διδάσκετε τον σεβασμό στα παιδιά σας; Να υποθέσω… θεωρητικά;   Ο σεβασμός προς το παιδί – και όχι μόνον- ξεκινά από τον σεβασμό προς το  ρυθμό του, προς τη σχέση την οποία  ο καθένας  έχει με το χρόνο.

Αλήθεια, εσείς πώς αντιδράτε όταν το προπορευόμενο -του δικούς σας- αυτοκίνητο πηγαίνει νωχελικά; Ή αντιθέτως όταν  το αυτοκίνητο που ακολουθεί το δικό σας κορνάροντας επίμονα σάς βιάζει το ρυθμό; Διατηρείτε πάντα την ψυχραιμία σας;  Και όταν ο εργοδότης πιέζει ασφυκτικά το ρυθμό σας προς την γρήγορη περάτωση τής εργασίας;  Μιλάτε για εργασιακό bullying, για τοξικό περιβάλλον?    

Το γεγονός ότι η δική σας καθημερινότητα βιάζει το ρυθμό σας, συμπιέζει τις ανάγκες σας,  σάς επιβάλλει τις δικές της προτεραιότητες, θέτει τα δικά της όρια δεν σάς  δίνει το δικαίωμα να πράξετε αντιστοίχως στο παιδί σας.

2. Η σύγκριση με τα άλλα παιδιά

Πώς θα σάς φαινόταν αν ο σύζυγος σάς συνέκρινε με μια συνάδελφο του ή με μια φίλη σας;  Θα έβαζε μέσα σας ένα μικρό σποράκι αμφισβήτησης περί της αγάπης του  και της επιθυμίας του για εσάς; Θα έχτιζε άθελα του τη ζήλια σας προς την άλλη γυναίκα; Θα σάς απομάκρυνε ψυχικά από τον ίδιο; Θα σάς ματαίωνε, απογοήτευε, φόβιζε; Θα σάς ανάγκαζε σε συμπεριφορές άγαρμπες, προκειμένου να διεκδικήσετε τα εχέγγυα τής αγάπης του; Ή μήπως θα σάς ενθάρρυνε, αντιδραστικά, προς την επιμελή φροντίδα του εαυτού σας , προς τη διεύρυνση της κοινωνικότητα σας , την εξωστρέφεια τής σεξουαλικότητας σας;  

Το παιδί από τα πρώτα χρόνια της κοινωνικοποίησής του μαθαίνει τη σύγκριση με τους συμμαθητές του, προκειμένου να σταθμίσει τη θέση του στην σχολική ομάδα, να εκτιμήσει τις κατακτήσεις του και να αγωνιστεί για το στόχο που θέτει ο δάσκαλος.

Είναι παντελώς ανώφελο και επιζήμιο να επαναλαμβάνετε αυτό το μοντέλο της σύγκρισης και στο οικογενειακό περιβάλλον. Ως γονείς οφείλετε να συγκρίνετε το παιδί σας- σε οποιαδήποτε ηλικία-  με τον εαυτό του, μέσα στο δικό του χωροχρονικό πλαίσιο, δηλαδή να συγκρίνετε το που βρισκόταν, που ήθελε να φτάσει, με το που βρίσκεται, τι κατέκτησε, τι το δυσκόλεψε, τι εγκατέλειψε, που θέλει να φτάσει. Να τού μαθαίνετε να βρίσκει το στίγμα του κοιτάζοντας το δικό του στόχο και τη δική του πορεία, βοηθώντάς το να αξιοποιήσει και εμπλουτίσει το δικό του δυναμικό.

Ένα  χαρακτηριστικό θύμα τής σύγκρισης με τον άλλον είναι οι αδελφικές σχέσεις. Δεν προλαβαίνουν να σμιλευτούν καθώς μολύνονται, συρρικνώνονται και μελανιάζουν από τα συναισθηματικά κατάλοιπα που αφήνει η γονική παρατεταμένη σύγκριση. Πόσο λυπηρό… για όλους! Και για τους γονείς και για τα ίδια τα αδέλφια!

3. Η  χρήση των επιθέτων

Τι περιθώρια εξέλιξης έχει  ο τεμπέλη Κωστάκης  να αλλάξει; Στην καλύτερη περίπτωση να γίνει λιγότερο τεμπέλης;

Τι κίνητρο προσφέρετε στον  έξυπνο  Βασιλάκη  να διαβάσει; Μάλλον μηδαμινό;

Πώς προδιαγράφετε το μέλλον  τής επιμελούς  Ελενίτσας; Με εσωτερική πίεση να στέκεται στο ύψος τής εικόνας της ; Με το φόβο της επικείμενης αποτυχίας; Με την αγωνία τού αν θα μπορεί να διαστέλλει την αγκαλιά της για να χωράει το μέγεθος των νέων σας κάθε φορά προσδοκιών;    

Τα επίθετα – που χαρακτηρίζουν ολόκληρη την κίνηση, το χαρακτήρα – ενός παιδιού είναι αφοριστικά και περιοριστικά. Λειτουργούν ως παγίδες στις οποίες πρωτίστως συλλαμβάνεστε  εσείς οι ίδιοι.

Κανείς δεν σάς δίδαξε να είστε γονείς. Η ίδια η σχέση που δημιουργείτε με τα παιδιά σας, σάς  διδάσκει πώς να είστε σε ετοιμότητα χωρίς να είστε υστερικοί, πώς να  τιθασεύετε το συναίσθημα σας χωρίς να το στεγνώνετε, πώς να ακούτε τα λόγια σας χωρίς να  συρρικνώνετε τον  αυθορμητισμό σας.

Το μόνο που χρειάζεστε είναι μια ανάλαφρη και εποικοδομητική αυτοκριτική, μια ελαφρά δηλαδή κάμψη προς τα μέσα…ως  υπόκλιση αυτοσεβασμού για το δύσκολο έργο σας!

Με τιμή

Μαρία Βακάλη