Επιτέλους, λίγο πριν τη δύση τού επαγγέλματος τού ψυχολόγου, ένα αισιόδοξο μήνυμα! Επιτέλους, πλησιάζει η στιγμή να δείτε τον ψυχολόγο ως κάτι περισσότερο από έναν φίλο που αμείβεται για να σάς ακούει, καταθέτοντας δύο σχόλια γενικού χαρακτήρα, από έναν life coach που ενδεχομένως σάς συμβουλεύσει, χωρίς να έχει βαθιά και πλήρη γνώση τής ψυχικής σας δυναμικής, και σάς καθοδηγεί για το τι πρέπει να κάνετε, προκειμένου να εξέλθετε από τα αδιέξοδα σας. Επιτέλους, ήρθε ο καιρός να γνωρίσετε  τι να ζητήσετε από έναν ψυχολόγο:

Παραδοσιακά ως και σήμερα, ο ψυχολόγος σάς δίνει τη δυνατότητα να φιλιώσετε, να αποδεχτείτε το παρελθόν σας (οικογένεια, επιλογές, πράξεις, απραξίες σας)και να θωρακιστείτε απ-έναντι στο μέλλον. Απαρχής των σπουδών μου είχα και εξακολουθώ να έχω την αίσθηση ότι ο ψυχολόγος εκπαιδεύεται να εστιάζει σε εκείνες τις πτυχές της ζωής που είναι απειλητικές, γεμάτη εμπόδια και προβλήματα, τραύματα, πληγές και αμυχές ακόμη και αν συμβουλεύει  το γνωστό «think positively». Ότι ο ψυχολόγος εκπαιδεύεται στο να ακούει τους αναλυόμενους (παιδιά, εφήβους, ενήλικες, ηλικιωμένους) προσπαθώντας να τούς κατατάξει σε μια ψυχική κατηγορία(αγχώδης διαταραχή, κατάθλιψη κα). Ότι ο ψυχολόγος βλέπει συχνά την κοινωνία ως ωχρή και άρρωστη. Ότι ο ρόλος του είναι να σάς φιλιώσει με την υποκειμενική σας πραγματικότητα και να σάς προστατεύσει ή προετοιμάσει για την αντικειμενική πραγματικότητα. Ανέκαθεν θεωρούσα και θεωρώ αυτή την προσέγγιση συντηρητική και ενίοτε ολιγόν φοβική.

Η ζωή – κατά τη γνώμη μου- είναι πολύχρωμη, γεμάτη αντιφάσεις, μεταβάσεις. Θέλει τόλμη και φαντασία! Ο καθένας σας διανύει το δικό του process, ενδιαφέρεται για την εξέλιξη του, βρίσκει το δικό του νόημα στη ζωή του, εξασκεί την περιέργεια και τη φιλομάθεια για το μέσα του και το γύρω του, για τις σχέσεις και τις επιλογές του με το δικό του, προσωπικό τρόπο.

Ο ρόλος, λοιπόν τού ψυχολόγου είναι να σάς δείξει τις παγίδες που  εμποδίζουν τη δική σας εξέλιξη( εσωτερική και εξωτερική). Αυτές οι παγίδες  σάς αποκαλύπτονται μέσω ερωτήσεων  που ο ίδιος ως ειδικός σάς θέτει και όχι απλά μέσω μιας συνεχούς αφήγησης  τής δικής σας καθημερινότητας. Η επικοινωνία με τον ψυχολόγο -και με τον εαυτό σας κατ’ επέκταση- δεν είναι αναφορικού, μηδέ φατικού χαρακτήρα. Εμπεριέχει την κριτική σκέψη, την αναζήτηση των αιτιολογικών μοντέλων που εξηγούν το γιατί των συμπεριφορών, συναισθημάτων, κινήτρων, επιθυμιών, σκέψεων. Και εν συνεχεία, εμπεριέχει το πώς  για τη λύση ενός διλήμματος, τη λήξη μιας απόφασης, τη χάραξη μιας πορείας εξέλιξης.

Οπότε, όχι! Δεν χρειάζεται να έχετε πάντα κάτι να πείτε στον ψυχολόγο σας. Και δεν χρειάζεται να πηγαίνετε συνέχεια στον ψυχολόγο σας!

Αν κάτι, όμως, απαιτείται είναι η διάθεσή σας να μάθετε να φτιάχνετε ερωτήσεις για εσάς και την ψυχική σας κίνηση. Να μην φοβάστε τον εαυτό σας και τις αλήθειες που αφορούν στα κίνητρα σας, τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις αποτυχίες, τα λάθη, τις προστριβές, τις συγκρούσεις…Να μην φοβάστε το χρόνο που πέρασε, μηδέ το το μέλλον που έρχεται! «Κάτω από κανονικές συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας», όπως διδάσκει η φυσική επιστήμη, όλοι μας γινόμαστε ικανοί για όλα. Το ερώτημα είναι αν θέλετε να γνωρίσετε, εξελίξετε, αξιοποιήσετε, εξωραΐσετε, διανθίσετε τον ψυχισμό σας, ή αν προτιμάτε να κρύψετε κάτω από το χαλί τα μελανά του σημεία.

Αντί επιλόγου

Δεν είναι απαραίτητο όλοι σας να έχετε και έναν ψυχολόγο. Υπάρχουν και άλλοι επαρκέστατοι τρόποι να βαθαίνετε τη σκέψη σας και να εξευγενίζετε την εσωτερική σας κίνηση. Ένας εξ αυτών : Η τέχνη!

Με σεβασμό.