
Η κοινωνία αυτή σάς μαθαίνει να κοιτάζετε τους ανάπηρους α)με φιλυποψία, όταν εκείνοι κοντοζυγώνουν στο τζάμι τού αυτοκινήτου σας ή β)με οίκτο και με μια διακριτική περιέργεια που εμπεριέχει ντροπή, όταν η άκρη του ματιού σας τούς συλλαμβάνει να απολαμβάνουν τον καφέ τους στο διπλανό τραπεζάκι μιας παραθαλάσσιας καφετέριας.
Αναρωτιέμαι, ωστόσο γιατί αυτή η κοινωνία ξεχνάει το άλλο πρόσωπο της αναπηρίας. Αναπηρία, λοιπόν είναι:
Το ωχρό πρόσωπο τού ενήλικα που βαριεστημένα αναζητά κάποιο ‘φως’ από την οθόνη του κινητού του και όχι εκείνο το πρόσωπο που ωχριά από τον πόνο των χτυπημένων του αρθρώσεων.
Η νωθρή κίνηση των παπουτσιών ή τής σαγιονάρας είτε ως ‘άποψη’, είτε ως αντανάκλαση μιας εσωτερικής βραδύτητας και όχι ως αποτέλεσμα ενός τροχαίου ατυχήματος.
Ο αργόσυρτος, μονολιθικός, μονοκόμματος και απόλυτος λόγος ως καθρέφτισμα μιας επιδερμικής σκέψης και όχι ως καθρέφτισμα κάποιου εγκεφαλικού επεισοδίου.
Η σβησμένη-περιπλανώμενη ματιά από τα ψυχοφάρμακα και όχι από την σκλήρυνση κατά πλάκας.
Ο ανεξέλεγκτος θυμός ή/και η βαθιά θλίψη, επειδή η ζωή δεν σάς δόθηκε απλόχερα όπως περιμένατε, και όχι επειδή μια άτυχη στιγμή κάποιων δευτερολέπτων συνέθλιψε τα όνειρα και έθεσε μια ολόκληρη ζωή σε pause.
Η αβουλησία ως αποτέλεσμα της δυσκολίας να επιλέξετε το καλύτερο και όχι ως συνέπεια ενός μετωπιαίου λοβού που πασχίζει να ενεργοποιηθεί.
Τα χέρια που κυλούν μόνα τους ένα αναπηρικό καροτσάκι, τα πόδια που αγωνίζονται να στερεώσουν ξανά τις ελπίδες, ο λόγος που προβάλλει από ένα καμένο πρόσωπο, το βλέμμα που αναγεννιέται ανάμεσα σε στραβά βλέφαρα, οι άκρες τών δακτύλων που χρωματίζουν έναν κόσμο τυφλό, η λεκάνη που πασχίζει να στηρίξει ένα νέο ξεκίνημα ΔΕΝ είναι αναπηρία.
Είναι βούληση και σεβασμός για ζωή!
Η μιζέρια, η βαρυθυμία (στην καθομιλουμένη: βαριεστημάρα), η ανία, η μοιρολατρία, το αδάμαστο εγώ που αναζητά δικαίωση, η ακινητοποίηση ψυχής και σώματος, η μη αντίσταση στη φθορά, το χειροκρότημα τού ‘δήθεν’, η υποταγή στο ‘εύκολο’ είναι ΑΝΑΠΗΡΙΑ. Αναπηρία και ασθένεια(α-σθένος) μιας ολόκληρης κοινωνίας, ενός ολόκληρου συστήματος που σάς κυβερνά στριμώχνοντας μέσα σας το φόβο, την ανασφάλεια και το θυμό!
Μια ειλικρινής υπόκλιση στα παιδιά(όλων των ηλικιών) που παλεύουν για την ψυχική τους ακεραιότητα, που ορθώνουν την εσωτερική σπονδυλική τους στήλη, που κοιτάζουν τον πόνο και το έλλειμα στα μάτια, που περιφρονούν τον οίκτο, που περπατούν το δικό τους αγέρωχο βάδισμα στη ζωή!
Μια ειλικρινής υπόκλιση στους συγγενείς-φροντιστές αυτών των παιδιών καθώς και στους ειδικούς που αγκαλιάζουν με ασίγαστη αγάπη και αφοσίωση τα εξωτερικά και εσωτερικά τους τραύματα.
Με σεβασμό